Rules of war - animacja z okazji 150. rocznicy I Konwencji Genewskiej

Najnowsza animacja Międzynarodowego Komitetu Czerwonego Krzyża (International Committee of the Red Cross). Z okazji 150. rocznicy I Konwencji Genewskiej z 1864 r.

Dodatkowy znak rozpoznawczy, Czerwony Kryształ.

W grudniu 2007 r. wszedł w życie Trzeci Protokół Dodatkowy do Konwencji Genewskiej z 1949 r. Akt ten wprowadził dodatkowy znak rozpoznawczy jakim jest Czerwony Kryształ. 

Jakimi motywami kierowało się społeczeństwo międzynarodowe wprowadzając kolejny znak rozpoznawczy? 

W przypadku tego zagadnienia należy przedstawić historię, a także podłoże polityczne, etniczne i religijne.

W roku 1864 w Genewie została podpisana Konwencja Genewska o Pomocy Rannym Wojskowym. Czerwony krzyż został wówczas prawnie uznany za znak ochronny służb medycznych.

Podczas wojny Imperium Ottomańskiego z Rosją w latach 1876 - 1878 wyłonił się nowy znak - Czerwony Półksiężyc. Jest to muzułmański odpowiednik Czerwonego Krzyża. W czasie wojny oświadczono, iż znak ustanowiony przez Konwencję Genewską może być obraźliwy dla żołnierzy muzułmańskich. Wydarzenie to spowodowało proces proliferacji, czyli rozmnażanie się znaków rozpoznawczych. Zaakceptowanie przez społeczeństwo międzynarodowe Czerwonego Półksiężyca, które ma silne konotacje religijne, było mylne. Pierwszy znak rozpoznawczy powstał poprzez odwrócenie szwajcarskich barw związkowych, a nie poprzez nawiązanie do tradycji chrześcijańskiej.

W latach 30. XX wieku w Tel Awiwie powstała organizacja używająca czerwonej Tarczy Dawida (Magen Dawid Adam), jednak znak nie został uznany na arenie międzynarodowej. Był to jeden z powodów dlaczego izraelska instytucja nie dołączyła do Międzynarodowej Federacji Stowarzyszeń Czerwonego Krzyża i Czerwonego Półksiężyca. Od 2006 Magen David Adom jest pełnoprawnym członkiem Federacji i Ruchu.

W roku 1922 r. pojawił sie kolejny znak - Czerwony Lew i Słońce. Był on używany na terenie Persji (Iranu). Od roku 1980 zaprzestano używania tego znaku na rzecz Czerwonego Półksiężyca. Formalnie znak ma wciąż umocowanie w I Konwencji Genewskiej (art.38), jednak prawo używania jest zastrzeżone tylko dla Iranu. Pozostałe państwa nie maja takiej mocy wyboru między Czerwonym Półksiężycem, a Czerwonym Lwem i Słońcem. 

W roku 1992 społeczeństwo międzynarodowe podjęło próbę wypracowania jednolitego znaku rozpoznawczego. Wskazówki zostały sformułowane przez ówczesnego Przewodniczącego Międzynarodowego Komitetu Czerwonego Krzyża. Nowy znak musi zostać powszechnie akceptowany, państwa nie mogą zostać zmuszone do używania nowego znaku, prosty graficznie, apolityczny, świecki, zapobiegać dalszej proliferacji. Koncepcja ta znalazła swój wyraz w Trzecim Protokole Dodatkowym.

III Protokół dodatkowy do Konwencji Genewskiej z 1949 roku odnosi się do znaków rozpoznawczych. Celem tego protokołu jest wzmocnienie ochrony znaków, a także ich wartości uniwersalnych. W preambule zostało podkreślone, iż nie uchybia on prawu stosowania istniejących już znaków. 

Znaki rozpoznawcze mają charakter apolityczny i świecki - nie posiadają znaczenia religijnego, etnicznego, rasowego, regionalnego, czy politycznego. 
Moim zdaniem takich warunków nie spełnia Czerwony Krzyż i czerwony Półksiężyc. Pierwszy z nich nawiązuje do szwajcarskich barw związkowych, drugi natomiast ma silne religijne konotacje i jest stosowany wyłącznie w krajach muzułmańskich. 

Na mocy art. 2 znakom  rozpoznawczym został przyznany równy status. Natomiast "czerwony kryształ" został określony w akcie jako „znak Trzeciego Protokołu”. 
Warunki użycia i poszanowania są identyczne jak w przypadku innych, uznanych przez Konwencje Genewskie.

Należy podkreślić, iż znak Trzeciego Protokołu nie jest znakiem wymiennym, a dodatkowym w odniesieniu do pozostałych.

Czerwony Kryształ należy traktować jako próbę kompromisu. Znak ma charakter uniwersalny jest i nie posiada niepożądanych konotacji.